گلونی: لنز دوربین تان را روی زندگی دولتمردان زوم کنید
لنز دوربین این بار به سمت دولت‌مردانه. قدری هم درشت‌تر دیده می‌شن البته دوربین بد تنظیم نشده، ولی چی شده که افتادن تو لنز دوربین عرض خواهیم کرد.
پایگاه خبری گُلوَنی؛ پوران رسول‌بهی: لنزدوربین این بار به سمت دولت‌مردانه. قدری هم درشت‌تر دیده می‌شن البته دوربین بد تنظیم نشده، ولی چی شده که افتادن تو لنز دوربین عرض خواهیم کرد.
بعضی سؤالات از بدیهیات شده که فلان کس چطوری استخدام شد، یا اینکه چطوری درس خوند و فلان مدرک رو گرفت، ماشینش رو با چه مبلغی خرید و سؤالاتی ازین قبیل.
یه جورایی سرک کشیدن به زندگی بقیه هم هست که بقیه چی کار می‌کنن ولی در این عصر و زمانه کم کسی به این فکر می‌کنه که سرک کشیدن تو عرف جایی نداره، این سؤال‌ها عادی شده و اگر نپرسی فکر می‌کنن تو باغ نیستی.
به همین خاطر یه جفت گوش شده چند جفت گوش و یه جفت چشم هم شده چند جفت چشم تا از طرح چنین سؤال‌هایی کم نیارن.
قدیم الایام طرح این سؤال‌ها تا سر کوچه اون طرف‌تر نمی‌رفت و تفسیر خبرها رو که تحت عنوان حرف‌های خاله زنکی پخش می‌شد کسی اهمیت نمی‌داد ولی الان به قدری اهمیت داره که حتی عطسه یه مسئول تو سایت‌ها و دنیای مجازی پخش و اطلاع‌رسانی میشه.
از تاریخچه این قضایا که بگذریم و برسیم به امروز و سؤال‌های جدید رو بررسی کنیم چشممون می‌خوره به این سؤال که «فرزندت کجاست»؟
طرف سؤال‌ها هم دولتمردان هستند. که البته هر کدوم از دولتمردان هم به سبک و سیاقی جواب دادن و این چنین شد که گفتن جای دوری نریم یه کمپ بزنیم و همه اون‌جا پاسخگو باشیم.
یه کار ابتکاری که فکر نکنیم دولتمردان هیچ کجای دنیا چنین خلاقیتی رو داشته باشند.
البته قرار گرفتن تو موقعیت هم خلاقیت آفرینه. یعنی اگر تو موقعیت پاسخگویی قرار نمی‌گرفتن امکانش بود همچین خلاقیتی ایجاد نشه. پس قدر همچین سؤال‌هایی رو هم باید دونست.
حالا چی شد این سؤال مطرح شد برمی‌گرده به دولتمردان که فکر جماعتی رو به خودشون مشغول کردن.
با اینکه دولتمردان هستند تا جواب بدن ولی در دسترس نیستن که پاسخگو باشن، اینجور وقت‌ها کنجکاوی ذهن مردم رو قلقلک می‌ده مثلا از خودشون می‌پرسن الان فلان مسئول دغدغه‌اش می‌تونه چی باشه؟
اونجور که من نگران آینده‌ام اونم همین جور نگرانه؟ روزگار براش چطور می‌گذره؟ یعنی ممکنه به خاطر قسط و وام و قرض و قول خوابش نبره؟
چی می‌خوره؟ گردش کجاها می‌ره؟ بچه‌هاش در چه شرایطی زندگی می‌کنن و زندگیش با من چقدر فرق داره؟ و …
بعضی مواقع از دور دیدنه که فکر رو مشغول می‌کنه چون از نزدیک که شاهد نیستن ببینن اصل قضیه به چه شکلیه.
البته دلیلش فقط از دور دیدن نمی‌تونه باشه گاهی خود سوژه از دسترس دور میشه و نمی‌شه ازش خبری گرفت.
خب وقتی مسئولان خودشون رو از مردم دور می‌کنن و به میون مردم نمیان خب معلومه همچین سؤالاتی تو ذهن مردم موج می‌زنه.
شما دیدید مسئولی از همون بازار میوه‌ای که عموم مردم خرید می‌کنن خرید کنه؟ یا برای استراحت و گردش به همون پارکی بره که شما می‌رید؟
خب وقتی سوژه جلو دید باشه کلی سؤال به ذهن افراد نمیاد، فوق فوقش دو سه سوال براشون پیش بیاد.
جمع اگر خودمونی باشه همچین حرف و حدیث‌هابی درست نمی‌شه، کمی جمع و جورتر دور هم جمع بشیم، باهم صمیمی‌تر باشیم زندگی قشنگ‌تر میشه.
قدیم قدیما همسایه‌ها اونقدر باهم صمیمی بودن که در خونه‌هاشون به روی هم باز بود. هر چی بود رو می‌کردند. ذهن مردم هم دچار تشویش و خیال‌پردازی نمی‌شد.
الانم اگر مثل اون موقع‌ها بشه همه ذهن‌ها آروم میشه، حالا اگر یه کمی هم حال دولتمردان از بقیه بهتر بود، اشکال نداره.
هم فاله و هم تماشا. نگاه کردن که خرج نداره می‌نشینیم نگاه می‌کنیم، بس نیست مجبور به گذاشتن کمپین پاسخگویی نمی‌شن.
پایان پیام
گلونی: لنز دوربین تان را روی زندگی دولتمردان زوم کنید
CopyRight Original Article منبع اصلی و رعایت قانون کپی رایت