نقد و بررسی بازی Mega Man 11

نقد و بررسی Mega Man 11

"به قلم علی رجبی"

8 سال پیش همه گمان می‌کردند که این دیگر پایان مسیر Mega Man است. منحل شدن ناگهانی تمامی پروژه‌های ممکن آینده‌ای تاریک را برای فرنچایز محبوب قهرمان آبی رغم زد. تا اینکه در سالگرد 30 سالگی این بازی یازدهمین نسخه معرفی شد، دنباله‌ای که طرفداران برای مدت‌ها خواهانش بودند. اما آیا Mega Man 11 توانسته سنگینی اسمش را حمل کند؟

ماجرای بازی به دوران جوانی دو نابغه‌ مجموعه، یعنی "لایت" و "وایلی" برمی‌گردد. "وایلی" همیشه بر این عقیده بود که ربات‌ها ابزار خدمت هستند اما "لایت" رویای ساخت انسان‌نماهایی با تفکر مستقل را داشت. صلح‌آمیز بودن باور‌های "لایت" باعث شد که ایده دوست قدیمی‌اش در هیئت علمی رد شود. این ایده نامش Double Gear بود، سیستمی که با آن می‌توان محدودیت‌های قدرتی وسرعتی یک ربات برداشت. سال‌ها از آن واقعه، شرور داستان پس از دیدن یک کابوس دوباره طرح نیمه‌کاره‌اش را به خاطر می‌اورد و تصمیم می‌گیرد که با بهینه سازی‌اش دوباره برای قهرمانان داستان دردسر ایجاد کند. او 8 ربات را از آزمایشگاه "لایت" می‌دزد و بر روی آن‌ها سیستم جدیدش را پیاده می‌کند. و اینگونه نبردی از جنس جدال میان عقاید شروع می‌شود. در ادامه داستان "مگامن" هم سیستم یاد شده را نصب می‌کند تا بتواند از پس چالش‌های جدید برآید.

هرچند که هسته عناوین Mega Man را غالبا گیم‌پلی تشکیل می‌دهد اما داشتن روایتی صریح و گویا باعث دوچندان شدن جذابیت بازی می‌شود و شما را کمی بیشتر درگیر خود می‌کند. این داستان‌گویی کوتاه به کمک صداگذاری مناسب و کمی طنز قوت می‌گیرد. خوشبختانه در قبال صداگذاری با دوبله خوبی طرف هستیم و دیگر خبری از صدای دخترانه "مگا" مثل کات‌سین عناوین قدیمی نیست. بازگشت شخصیت‌هایی (یا بهتر بگویم ربات‌هایی) مثل Beat و Eddie مایه نشاط است و حس نوستالژیای یک Mega Man اصلی را می‌دهد اما افسوس که خبری از Proto Man یا Bass نیست، وجودشان بعنوان یک مینی‌باس می‌توانست بسیار جالب باشد!
همانند هر بازی دیگری از این مجموعه، شما جلوی هشت Robot Master قرار می‌گیرید. برای رسیدن به آنان باید از مراحل و موانع بسیار عبور کنید که هرکدام متناسب به شخصیت و تم باس مربوطه فرمی متفاوت به خود می‌گیرند. بعد از شکست آن‌ها صاحب قدرتشان می‌شوید و روال بازی به همین شکل پیش‌ می‌رود، اما با مقداری ریسک و هیجان. این احساس ناشی از چیست؟ اساسا اینکه بصورت شانسی به نبرد با یک باس‌فایت خاصی بروید در Mega Man جواب نمی‌دهد زیرا بعضی اوقات مراحل یا خود Robot Master نیازمند سلاح خاصی است و درغیر این صورت، بازی بسیار سخت خواهد گذشت. از این رو بازیکنان معمولا نظم و ترتیب خاصی را برای شکست دشمنان پیش می‌گیرند که از آن بعنوان Boss Order یاد می‌شود. آن حس ناشی از همین است؛ اینکه شما ترتیب‌های مختلف را امتحان بکنید. درواقع بخشی از چالش Mega Man، آزمون و خطاست. مسیر A را امتحان کنید، به منو برگردید و مسیر جدیدی را بروید. این خود به تکرار بازی ارزش بالایی می‌بخشد.

از جمله ملزومات یک Mega Man، سلاح‌های مخصوص خوب است. این بازی در زمینه ارائه قدرت‌های هدفمند بسیار موفق عمل می‌کند. در تجربه شخصی که داشتم، بازی را از Block Man شروع کردم و سپس راهم را بوسیله همان قدرت باز کردم. چیزی که مشاهده شد تناسب بیش از حد سلاح‌هایم با مراحل و باس‌ها بود، اما برای اثبات اینکه آیا بازی واقعا این میزان تناسب را در خود جای داده یا نه باید شروعی سخت‌تر داشت. پس در دور دوم Tundra Man را انتخاب کردم و به طرز جالبی دوباره همان ماجرا پیش آمد. Mega Man 11 فقط ظاهر شما را با این ابزار تغییر نمی‌دهد بلکه کلا رویه‌ای که در پیش می‌گیرید را عوض می‌کند. شما تشویق می‌شوید که بطور مکرر از تمامی داشته‌هایتان استفاده کنید. اما این‌ها صرف شکست دشمنان نیستند؛ برای بیان ادامه ابتدا گریزی می‌زنم به عنوان Mega Man X1. در این بازی شما اگر برخی از Maverickها را شکست می‌دادید، مراحل جلوتر شکلشان عوض می‌شد. منظور از شکل کلا ساختار است، مثلا شکست Chill Penguin باعث یخ زدن یک مرحله آبی می‌شد. Mega Man 11 دقیقا اینطور نیست اما برخی از سلاح‌های شما می‌تواند باعث دگرگونی محیط اطرافتان شود. برای مثال T-Storm، یک یک قدرت یخی است، طوفان آتشی که در مرحله Torch Man دنبالتان می‌کند را کلا برای چند ثانیه یخ و سختی مرحله را نصف می‌کند. بازی برخی اوقات پا را فراتر گذاشته و می‌خواهد بازیکن با کمی زکاوت راه‌های جدیدتری را پیدا کند.

صحبت Robot Masterها شد، طراحی آن‌ها چطور صورت گرفته؟ خب از قبل از انتشار بازی برخی نگران این بودند که نکند دشمنان اصلی بازی کمی ساده و بیش از حد آسان باشند. خوشبختانه یا متاسفانه، شاید دو تای آن‌ها کمی با عجله ساخته شده باشند (دارم به تو نگاه می‌کنم Block Man). هرچند که در درجات سختی عادی کماکان چالش برانگیزند اما حرکات چندان "خاصی" ندارند و واضح است که در طراحی‌شان کمی شتاب‌زدگی صورت گرفته است. به هرحال این مورد برای همگی آن‌ها صادق نیست و شما می‌توانید از مبارزات اصلی لذت کافی را کسب کنید. آن‌ها مثل MM4 کمی شخصیت پردازی هم دارند که غالبا در لهجه‌های صحبت‌کردنشان و حرکاتشان دیده می‌شود. Mega Man 11 بعنوان جایگزینی برای حالت Desperate Attackها، استفاده Gearها را برای هر یک از باس‌ها تعریف می‌کند. بعد از کم‌کردن مقدار مشخصی از خون هر باس، آن‌ها وابسته به Gearای که روی سیستمشان نصب شده وارد فاز جدیدی می‌شوند. برخی Power Gear استفاده می‌کنند و برخی Speed Gear، برای مثال Bounce Man با سرعت فراوان خود را به طرفین می‌کوبد تا به شما برخورد کند.

مراحل بازی از طراحی متنوع و خلاقانه‌ای بهره می‌برند. برای مثال مرحله مخصوص Acid Man یک آزمایشگاه پوشیده شده از مواد شیمیایی است. دشمنانی وجود دارند که قطرات اسیدی پرتاب می‌کنند و پس از حل شدن کافی، محیط کلا اسیدی می‌شود. در بخشی دیگر مرحله Tundra Man را داریم که شایدی بهترین بخش بازی باشد؛ در این مرحله شما می‌بایستی از وزش باد استفاده کنید تا به ارتفاعات بالاتر دسترسی پیدا کنید، در همان حال باید مراقب باشید که از روی یخ به سمت پایین لیز نخورید. این مراحل میزبان 1 الی 2 مینی باس هستند. مینی‌باس‌های بازی، کما این که مراحل متناسب با باس خواصی به خود می‌گیرند، ویژگی‌هایی را مشابه همین پروسه به ارث می‌برند. بطور کلی بازی از مراحل مفرح و جذابی استفاده می‌کند اما یک مشکل ریز وجود دارد و آن کوتاهی برخی از آنان است. بهتر است بگوییم که مشکل اساسی بازی کوتاهی بیش از حدش است. هرچند که اکثر عناوین کلاسیک این مجموعه تا به حال طولانی نبوده‌اند اما با توجه با قیمتی که Mega Man 11 دارد انتظار می‌رفت که کمی بیشتر از حد حاضر باشد. بازی برای یک بازیکن Veteran حدود 3 یا 4 ساعت وقت می‌برد و برای یک تازه وارد 6 الی 8 ساعت. البته برای تازه‌واردان تجربه کافی است اما از سمتی قشر قدیمی‌ها خود را جویای محتوای بیشتر می‌یابند.
Gear Fortress، همان قلعه مشهور "وایلی" که معمولا طول خوبی دارد، از کوتاه‌ترین بخش‌های بازی بود. مرحله آخر بازی 4 بخش دارد که دوتای اولی صرفا مرحله هستند و دوتای بعدی تنها در شکست باس‌ها خلاصه می‌شوند. Mega Man 7 تنها سه ماه در دست توسعه بود با این حال طول بیشتری داشت.

اما سوال مهم، آیا استفاده از Double Gear یک امر اجباری یا حداقل پیوسته است؟ هم آره و هم نه. اگر با سابقه باشید، می‌توانید با کمی تمرین و گرم کردن دست خود کل بازی را بدون استفاده از Gearها بروید، اگر حرفه‌ای تر باشید که به قول Community بازی را با لیموهای خالی هم می‌توانید تمام کنید! اما اگر بازیکن تازه وارد باشید، Double Gear ناجی شما خواهد بود. این ویژگی تنها محض آسان کردن روند بازی نیست بلکه استفاده‌های مهم دیگری هم دارد. برای مثال Power Gear همانند عمل اوورکلاک کردن اسلحه‌ها در Mega Man X عمل می‌کند، به بیانی دیگر نه تنها Buster را بهتر می‌کند بلکه کلیه سلاح‌های دیگرتان را هم دگرگون خواهد کرد. در عوض Speed Gear باعث کند شدن زمان برای فرار از تله‌ها می‌شود که با خرید یک Chip اضافه شما حتی قادر خواهید بود حین استفاده از این قدرت به تندی حرکت کنید. وقتی خون شما به میزان کم باشد استفاده از Double Gear مجاز خواهد شد که طی آن قدرت شما دوچندان شده، زمان کاملا آهسته می‌شود و Buster شما به سطحی کاملا جدید می‌رسد. هرچند که این مورد محدودیت زمانی دارد و شما تا ابد نمی‌توانید در این حالت بمانید.

رویه Capcom را باید ستایش کرد، آن‌ها نه می‌خواستند بازی جدیدشان شکست بخورد و نه خواستار کم‌فروشی‌اش بودند. بنابراین سیستمی را تدارک دیدند که هم یک انتخاب ثانویه برای بازیکن‌های قدیمی باشد و هم آغوشی گرم برای بازیکنان تازه وارد. به علاوه طعمی جدید هم به بازی می‌افزایند. بخش خرید Chipها و آیتم‌های کمکی مثل Fuel Tank بازگشته و شما با استفاده از واحد پیچ که طی بازی جمع آوری می‌کنید می‌توانید اقدام به خرید کنید. سگ با وفای "مگا" یعنی Rush هم در بازی حضور دارد؛ هرچند که Rush Coil و Rush Jet در بازی هستند اما آن حالات خفن ادغام با Rush متاسفانه قرار داده نشده (Rush Super Adaptor، Rush Space Mode)، افسوس!

در بخش Extras، بازی محتوای End Game بسیاری گذاشته و شما پس از اتمام بازی کماکان مشغول و سرگرم خواهید ماند. مواردی چون Time Attack، یک حالت نابود کردن کلیه بادکنک‌ها، چالش‌های دکتر "لایت" و غیره. این بخش مخصوص کسانی‌است که دنبال چالش بیشتر هستند و می‌خواهند خود را در مقابل دیگران نشان دهند. Gallery بازی هم توضیحات خوبی از شخصیت‌ها ارائه داده و آن‌هایی که تازه وارد هستند هم به واسطه این بخش می‌توانند با ربات‌هایی مثل Anti-Eddie یا Beat آشنا شوند.

طراحی فنی بازی بالاخره بعد از 10 نسخه حالتی 2.5 بعدی پیدا کرده که ستودنی است. ظاهر جدید شخصیت‌ها، مخصوصا برخی Robot Masterها مثل Tundra Man یا Acid Man، واقعا زیباست و درخور شخصیت‌شان است. مراحل بازی هم از پس‌زمینه‌های خارق‌العاده‌ای بهره می‌برند، مثلا مرحله Fuse Man در یک نیروگاه برق است که آسمانش، سیاه بوده و ابرهایش مداوم درحال ایجاد آذرخش هستند. موسیقی بازی انقلابی نیست اما کماکان بسیار خوب است. مانعی که از عالی بودن جلوگیری می‌کند، صدای زیادی خود بازی است. لازم است استفاده از Gearها را اسپم کنید تا به کل آهنگ Stageها در سکوت فرو بروند.

(بازبینی تصویری)

"فروشگاه ابزار و Chipها مورد خوبی است بخصوص برای آن‌هایی که تازه واردند"

"مینی‌باس‌های بازی جذابیت خاص خودشان را دارند"

"ای کاش حالات بیشتری از Rush قابل استفاده بود"

"Sniper Joe! رفیق قدیمی"

نکات مثبت:

طراحی مراحل بسیار زیبا صورت گرفته

اسلحه‌های مخصوص فوق‌العاده‌اند

باس‌فایت‌های بازی اکثرا بسیار جذاب و چالش‌برانگیزند

گرافیک 2.5 بعدی بازی بسیار خوب کار شده

موسیقی دوست‌داشتنی

بخش خرید Chipها

سیستم Double Gear بهینه کار شده و می‌تواند مناسب تازه واردان باشد

نکات منفی:

بازی برای قیمتی که دارد، کمی کوتاه است

برخی باس‌ها عجولانه کار شده‌اند

سخن آخر

در سال 2010 Capcom دل تمامی دوست داران Mega Man را با کنسل کردن عناوین متعدد شکست. حال 2018 شده و با انتشار Mega Man 11 می‌توان گفت که آن‌ها باری دیگر دل ما هواداران را بدست آورده‌اند. Mega Man 11 دنباله‌ای است شایسته و عنوانی است بسیار سرگرم کننده که نه تنها در راضی نگه داشتن هواداران اصلی موفق است بلکه دروازه‌ای است برای آشنا کردن دیگر اشخاص با دنیای Mega Man.

Verdict

In 2010, Capcom left all it's fanbase heartbroken by cancelling all of the upcoming Mega Man projects. Now after 8 years, Mega Man 11 has proved itself to be Capcom's redemption. This game does not only succeed in being a decent Mega Man game but it is also a friendly gateway and starting point to newcomers

Final Score: 9/10 – PC Version

CopyRight Original Article منبع اصلی و رعایت قانون کپی رایت